चिन्ताकुल
यो पुस्तक पढ्दै गर्दा त्रिकालदर्शी भैलले देख्न खोजेको नेपालको चित्र पाठकको कल्पनामा आउँछ । पूर्वराजा वीरेन्द्रलाई माध्यम बनाएर उनी आफ्ना कुराहरू पनि भन्छन् । अरूले भनेका र आफूलाई राम्रा लागेका कुरालाई पनि साभार भनेर कृतज्ञता व्यक्त गर्दै उतार्छन् । देशप्रतिको चिन्ताले उद्वेलित बनेर उनीजस्ता युवाहरू साहित्यिक फाँटमा आउँदैछन् र उनी पनि आएका छन् । भविष्यको नेपाल उनीहरूकै हो । देशको हालत देखेर विरक्त लागे पनि त्रिकालदर्शी भैलजस्ता जोसिला युवाहरू देख्न पाउँदा र उनीहरूका कुरा सुन्न पाउँदा नेपाल बिग्रिँदैन, यिनीहरूले बिग्रिन दिँदैनन् भनेर आशा पलाउँछ । उनीहरूको क्षमतामाथि विश्वास जाग्छ । परिस्थितिले गर्दा उनीहरूले विदेशमै बस्नुपरे पनि आफ्नो देशका लागि आ–आफ्ना क्षेत्रबाट केही न केही योगदान त गर्छन्–गर्छन् भन्ने कुरामा पनि विश्वास बढ्छ ।
